De minimale beeldtaal van Gregor Schneider combineert de architectuur van gebouwen met de symbolische gelaagdheid van een stad. De toeschouwer beweegt zich door zijn kamers, kelders, containers en gangen en wordt hierbij steeds geconfronteerd met een bijzondere sfeer. Angst en verbeelding gaan hand in hand en vaak weet je niet goed of je een bezoeker, huisgenoot of indringer bent. Toen Schneiders ouderlijk huis in Mönchengladbach-Rheydt onbewoonbaar werd verklaard, door de vervuiling van een dichtbijgelegen loodfabriek waarvan zijn vader directeur was, legde Schneider de basis voor zijn artistieke praktijk. Tijdens de verbouwing van het huis ontstond zijn verlangen om elementen te maken die ons volledig omgeven en tegelijk onzichtbaar blijven. Schneider beschrijft het als een vorm van ‘Begreifen’: door middel van mogelijkheden en handelingen tot inzicht komen. De constructies bouwen, verplaatsen, namaken, verdubbelen en herhalen gebeurt eerst intuïtief. Later nemen overzicht en controle het proces over.